Opnieuw ik mis je zo

De meeste deelnemers aan Ik mis je zo kunnen het bevestigen: het weer zit vaak mee! De eerste dag van de 2013-editie van het project op begraafplaats Jaffa vormde geen uitzondering. De temperatuur was niet zo hoog, het was helder weer. Net geen zonnetje, maar weinig wind. Aangenaam wandelweer, bij het stilstaan een tikkeltje fris. Het voorjaar laat sowieso op zich wachten. Veel bomen zijn nog kaal, slechts hier en daar een groen uitlopertje; aan de takken van de treurwilg bij de brug bijvoorbeeld. En een bescheiden geel waas siert de toverhazelaars vlakbij het verzetsmonument. Maar wat me het meest trof was het witgroene tapijt van sneeuwklokjes. Overal doken ze op, even weelderig als zomers de helblauwe vergeet-me-nieten. 
Een halsbandparkiet pikte gretig aan de granen in een vetbolletje in de struiken bij een graf. Ik denk dat het hier volgend jaar krioelt van die felgroene rakkers! Konijnen zagen we niet deze keer, wel hoorden we het geratel en de schrille roep van de grote specht. 
De kinderen van basisschool De regenboog luisterden met veel belangstelling naar rondleider Chris Domen en naar de verhalen van vertellers Izak en Shiwa. Even later begon binnen  in de ontvangstruimte in de aula het filosofiegesprek. Eerst wat aarzelend, maar daar na 'ging het los'. En het ging verder dan alleen het benoemen van het missen van mensen dieren en dingen. Ook een land, een gevoel en je jeugd kan je missen; geuren en smaken , en - als je een tijdje 'niet helemaal jezelf bent', vond een jongen, dan kun je zelfs jezelf missen. Missen is verdrietig maar soms ook prettig. En het is ook ergens goed voor, werd er gezegd.  Het laat zien wat iemand betekent. Als je niet gemist zou worden, zou dat wel heel erg zijn. Iemand die gemist wordt heeft niet voor niets geleefd. 

Ik mis je zo Delft is een project van Kunst in de Wijken