Tien september was het zo ver. Wat bedoeld was als wervingsmoment van de VAK (centrum voor de kunsten) was uitgegroeid tot volwassenen evenement: De Delftse Dag van het Schrijven. Een dag met bijzondere mensen, vol bijzondere momenten, zoveel dat ik niet weet hoe en waar er over te beginnen. In een verslag? Een gedicht? Een waar verhaal? Inspiratiebronnen te over – een enorme hoos van woorden zou hier ontstaan, als ik die allemaal zou aanboren.
Een impressie dan maar, van enkele helemaal-raakmomenten:
- tien mensen tijdens mijn proefles schrijven over hun ‘Aankomst op de VAK’. Plezier en verrassing tijdens het voorleesrondje over de diversiteit in hun 'ware verhalen'
- de eerste tonen van het pianospel van Mark Kloeg, die zich mengen met het licht in de Binnenhof en de tekst van Jelmer van Lenteren
- de ontspannen wijze waarop Nico Jouwe in gesprek gaat met de schrijvers, het vrijuit delen van de liefde voor het schrijven of de hobbels op het schrijverspad
- het jongetje, de rookworst en het ‘tiketje’ in het radioverhaal van Ester Perquin
- Benny Lindelaufs lied over de Maas, en zijn voordracht uit de Hemel van Heivisj. Toen ik dat boek las bleef thuis alles al liggen, maar van het voorlezen van Benny kan ik helemaal geen genoeg krijgen. Volgend jaar een dag waarin hij het hele boek voorleest?
- zes tafels, zes schrijvers, zes gangen, zesendertig gasten, schrijven met mes en vork; tijdens een heerlijke maaltijd minstens zes onvergetelijke gesprekken. Over verhalen vertellen en vertellers, over waarheid, werkelijkheid , over eerlijk zijn en onstoer, over geloofwaardigheid, gedrevenheid en inspiratie, en over je rechterhersenhelft die soms beter niet kan weten wat de linker doet, of andersom.
- mijn gevoel van nu: stoppen is bijna onmogelijk, zoveel moois... Mooi, meestal een hol woord. Maar nu even niet.
De VAK, centrum voor de kunsten in Delft. Klik hier voor het cursusaanbod schrijven.
