skip to main |
skip to sidebar
Het Kan Verkeren
Net 29 kinderen op bezoek gehad bij De VAK. Met z'n allen gefilosofeerd over de veranderingen in de stad, en over het enorme Spoorzoneproject. Al die veranderingen in een stad, wat moet je daarvan denken? 'Alles moet wel veranderen, zo gaat het altijd en dat moet je niet tegenhouden.' Maar: 'wel opletten wat je wel of niet verandert, heel goed nadenken voor je er voor kiest.' Wat daar belangrijk bij is? Welke waarde iets heeft werd er gezegd. 'Of het erg mooi is, of belangrijk vanwege de geschiedenis, of omdat veiligheid voorop moet staan.' Een wijze groep. Van 9, 10 en 11 jaar. Genieten! Op school gaan ze nog een stapje verder, door hier gedichten over te schrijven. Genieten!
“Giraf?”, vroeg mier.
BeantwoordenVerwijderen“Mier?”, zei giraf.
“Wordt het niet wat saai?”, probeerde mier.
“Saai?”
“Saai!”, bevestigde mier.
“Eerlijk gezegd, mier, weet ik niet waar je het over hebt”, antwoordde giraf omdat hij dat werkelijk niet wist.
“Ik bedoel, je staat hier maar en je staart maar naar de verte. Die heb je zo langzamerhand toch wel gezien?”
Giraf draaide zijn lange nek naar mier.
“Ik heb jou al wel ontelbaar keer gezien mier, maar je blijft me verbazen”, zei hij geduldig en hij daalde zonder haast de heuvel af om te gaan wandelen in de verte.
“Nou moe”, plofte mier “ik vroeg gewoon wat.”
“Als we nu een alles laten zoals het is, mier”, zei giraf bedachtzaam.
BeantwoordenVerwijderen“Alles laten zoals het is”, meesmuilde mier “wat bereiken we daar dan mee?”
“Ik weet het niet”, zei giraf zachtmoedig, “maar ik weet ook niet wat we bereiken als we alles veranderen.”
Mier zuchtte diep, heel diep. Hij wilde ook nog meewarig zijn hoofd schudden, maar liet dat na omdat hij zag dat giraf toch niet keek.
Giraf klom langzaam de heuvel op en keek naar wat dichtbij was en ver weg.
“Waarom”, zei hij zacht. “Waarom toch?”
Daarna zei hij een hele tijd niets. De wind suizelde zacht om zijn oren en mier deed dingen die blijkbaar nodig waren.
Tegen de avond draaide giraf zich om en daalde de heuvel af.
“Mier”, zei hij.
“Giraf”, antwoordde mier.
“Hoe was je dag vandaag?”
“Fantastisch”, riep mier vrolijk uit. “Eerst had ik een gesprek met jou, toen ben ik flink aan de slag gegaan en nu sta ik alweer met mijn beste vriend te praten.”
“En heb je ook nog iets veranderd vandaag”, informeerde giraf belangstellend.
Mier zette trots zijn mierenborst vooruit en wees met een breed potengebaar om zich heen.
“Kijk zelf maar.”
Giraf keek. Hij keek dichtbij en hij keek een beetje verder.
“Mooi”, zei hij.
“Dat dacht ik ook”, knikte mier meer dan tevreden met het resultaat.
“Is er misschien iets verandert wat ik nu nog even over het hoofd zie”, aarzelde giraf.
“Nee”, zei mier “en ik kan je wel vertellen, giraf, dat is hard werken.”
“Ben je er blij mee”, vroeg giraf en hij draaide zijn nek zodat hij mier in de ogen kon kijken.
“Ik ben er heel blij mee en zelfs tevreden”, zei mier omdat hij dat nu eenmaal was.
“Gaan we nog even …”, vroeg giraf met een half woord.
“Graag”, zei mier.
Even later klommen mier en giraf op hun gemak de heuvel op om nog wat naar de verte te kijken en naar de zon die daarin onder zou gaan.