Iedere groep is bijzonder

Het begon allemaal in 2006, in Rotterdam. Deze week is er afgesproken dat het project ik mis je zo daar haar vijfde jaar in gaat! En hoe vaak ik het project ook al begeleidde, het is iedere keer weer bijzonder. De gedichten die de kinderen meebrengen, ze lijken ieder jaar mooier te worden. Zo was er in Delft deze prachtige tekst over niemand missen:

Niemand mis ik

Niks is misgegaan

Niks mis ik aan niemand

Niemand mis ik

Niks aan niemand mis ik

Niks is misgegaan

De groep die ik van vandaag ontmoette op begraafplaats Jaffa in Delft tastte met elkaar af wat dat missen nu toch eigenlijk is. Heeft het te maken met gehechtheid, is het een gevoel? Kun je je sleutels net zo missen als je een vriend mist? En als je een vriend mist, wat mis je dan? De vriendschap, de gezelligheid, het samen delen: allemaal voorbeelden van hoe je mist, maar wat is het dan? Je eten, dat kun je wel missen, maar je kunt er niet aan gehecht zijn. Het is tijdelijk, iets dat er maar kortdurend is. Maar een baby die maar een dag heeft geleefd, die is er ook maar tijdelijk, hoe zit dat dan? Als een baby wordt geboren, dan is het 'gehecht zijn' er meteen, dat heeft geen tijd nodig. ‘En,’ aarzelde er een, 'geldt dat ook voor vaders of alleen voor moeders? Die hebben er toch al een tijd contact mee gehad, dat je zo’n kindje voelt schoppen in de buik.’ En dan komt er opeens iemand met een idee waarover we allemaal nog lang kunnen nadenken:

Missen dat is de toegang tot hetgeen waaraan je je hebt gehecht…

Vertelt ieder beeld een verhaal?

Vanaf de Bataviawerf in Lelystad keken we gisteren naar dit enorme kunstwerk op het uiteinde van de strekdam. Kijken, luisteren, proeven, slurp de omgeving op - en vraag je dan af of dit beeld iets te vertellen heeft.

Ja? Hij heeft veel te vertellen. Over land en zee, over winderige wolkenluchten, misschien ook over wat hij hoort van mensen die langs zijn voeten wandelen - misschien is hij daar ook wel helemaal klaar mee… De groep Interne Cultuur Coördinatoren uit Flevoland twijfelt niet: het beeld heeft iets te vertellen. En daarmee start het filosoferen. Want van wie is dat verhaal? Van ons, van het beeld, van de kunstenaar misschien? Dit beeld heeft een verhaal zeggen we, meerdere zelfs, – geldt dat voor ieder beeld? Hoe weten we dat? En moet ieder beeld iets te vertellen hebben? Moeten wij alle verhalen horen? En maakt het nog iets uit of het verhaal dat wij horen verschilt met dat van de kunstenaar? Boeiende vragen, boeiend gesprek. Voldaan en geïnspireerd gaan de deelnemers nu op pad. En – ik weet het haast wel zeker – ze zullen ook bij andere beelden verhalen ontdekken. En hun collega’s op school enthousiast maken. En AAN DE SLAG met de kinderen!

BEELD: Exposure van Anthony Gormley