Omdat zijn pootjes maar een fractie zijn van mijn benen, wandelt mijn hond dan eigenlijk veel verder dan ik? We liepen op deze stille zondagochtend samen ongeveer dezelfde route. Want zelfs aan de riem maakt hondmans toch wel wat omzwervingen die ik niet maak, en andersom. We hadden het erg naar ons zin. Althans, dat denk ik. Want strikt genomen weet ik niet wat mijn hond denkt. Gemeten aan het ontspannen wandelgedrag en de al even ontspannen zwiepende staart en zacht verende oortjes, ga ik er van uit dat we het allebei goed hadden.
Bij wandelingen als deze staat ook de filosoof in mij vroeg op. Ik mijmer wat in het cadans van de wandelschoenen en er ontstaan allerlei vragen, en soms dienen zich ook opeens ideeën aan.
Achter menig raam langs de Van Foreestweg zag ik ze weer: de vazen, de bloempotten, lantarentjes, stenen poezen, houten bollen, kunstig gedraaide en / of geverfde takken, beelden, allerlei veelal in tweevoud in vensterbanken opgestelde tierelantaria. Vanwege ‘halloween’ nu ook pompoenen met gestickerde oogjes en een wrede glimlach, spookjes in lampionvorm en heksenmutsen. Er wordt wat aangeschaft: kijk! wij doen mee, we horen erbij! En ook al mieteren we straks het hele zaakje zonder enige wroeging in de KLIKO: geen punt: is dat tenslotte toch geen bijdrage aan de groei van de economie…?
Waarschuwing: desgewenst kan je nu stoppen met lezen, want hierna gaat het alleen nog maar over een zomaar ontstane, (on)zinnige gedachte... Stevig doorstappend dacht ik – en niet voor het eerst – na over ons economiedenken en over het feit dat economische groei almaar gestimuleerd dient te worden om toch maar een enigszins gelukkig leven te leiden. Zou dat niet anders kunnen? De overheid zweert nu bij een Kenniseconomie, maar is dat wezenlijk anders? Want die lijkt toch ook en vooral bedoeld om de economische groei gezond te houden? En opeens dacht ik: kunnen we geen Zorgeconomie bedenken? Als we al die uitgaven voor die spookjeslampions, vleermuispakken en pompoensjablonen, evenals voor paastakken, kerstballen en lichtslangen in kerstman-in-slee-met rendier-vorm, en alle oeverloze gezellige moderne huis-en-tuin-decoraties (in tweevoud) nou eens besteedden aan de aanschaf van goede zorg? Dan zouden de zorgverleners, die op de werkvloer wel te verstaan - beter betaald kunnen worden. Of gaat het daar juist niet om? Lastig hoor, dat economie = geldperspectief loslaten. Zouden zij in plaats daarvan misschien weer trots kunnen zijn op hun beroep, bijvoorbeeld omdat ze het eindelijk weer naar tevredenheid kunnen uitvoeren? In een zorgeconomie kunnen mensen hun geluk en voldoening halen uit het samenleven, in plaats van uit tentoonstellen. En … Ach, maar dit hoef ik toch allemaal niet in mijn eentje te bedenken? Wie denkt er mee?
foto: gevonden op www.coverart.nl
