Voor de derde keer al bezoekt deze leerkracht begraafplaats Crooswijk met een groep 8. Negentien kinderen telt zijn groep. Een bescheiden aantal, we verwelkomden dit seizoen ook groepen met meer dan 30 leerlingen!
De regen stort met bakken uit de hemel. Na een wandeling van school naar de begraafplaats van zo'n 35 minuten zijn de kinderen dan ook al aardig nat.
Moeiteloos passen we het programma aan. Kees Noordzij, teamleider van de begraafplaats kort de rondleiding iets in, een deel vertelt hij binnen in de kapel. Daar was ik nog niet eerder geweest, omdat het bijna altijd mooi weer is tijdens ik mis je zo!
Na de prachtige vertelling door vrijwilligster Rubia - ditmaal ook binnen - nodig ik de kinderen uit om te filosoferen over het projectthema.
Een meisje zegt: missen is vooral missen, en wat het nu precies is, is moeilijk onder woorden te brengen. Gezamenlijk tasten we het onderwerp 'missen' verder af. Wat is het nu eigenlijk, een gevoel, een gedachte, of iets anders?
Een jongen geeft aan dat missen een deel van het leven is, want: 'je kan er niet voor kiezen om wel of niet te missen.'
Is dat zo? Daarover wisselen ze in tweetallen van gedachten. Veel kinderen blijken het er wel mee eens te zijn. Dan vertelt leerkracht iets over zijn kleinzoon van drie. 'Missen begint al als je heel jong bent. Ik kwam een keer nogal laat binnen, en ik was heel verrast omdat dat kleine manneke zei: opa, ik miste jou.'
Dan komt een van de kinderen terug op de kwestie van het kiezen. 'Ergens kun je toch wel kiezen voor missen. Want als je besluit om met iemand vrienden te worden, dan kies je daarvoor. En je weet dan ook dat je die vriendschap of die vriend ooit misschien zult gaan missen. Maar toch kies je ervoor vrienden te worden - en dan kies je er eigenlijk ook voor om te gaan missen.
Tsja. Bijna te mooi voor woorden, toch...?
Ik mis je zo is een project van de SKVR
De verhalen worden verteld door vrijwilligers van Pluspunt in Rotterdam
“Giraf”, zei mier en het klonk zo droef dat giraf alleen maar zijn lange nek boog om dicht bij mier te zijn.
BeantwoordenVerwijderen“Soms”, zei mier “ben ik zo verdrietig, zo ontzettend verdrietig dat het niet past. Ik ben gewoon te klein.”
“Mier”, vroeg giraf met zijn stilste giraffenstem “waarom ben je dan soms zo verdrietig?”
“Omdat ik je zo mis”, antwoordde mier.
“Maar mier, ik ben er toch gewoon. Dat weet je toch.”
“Soms”, probeerde mier “mis ik je, omdat het kan zijn dat je er op een keer niet meer gewoon bent. Snap je?”
Giraf keek diep in mier zijn ogen. Daar zag hij zichzelf en mier omdat het nu eenmaal de ogen van mier waren.
“Mier, ik ben er echt gewoon altijd”, troostte giraf.
Mier schudde heel langzaam met zijn hoofd.
“Op een keer niet meer giraf. Dan ben jij er niet meer of ben ik er niet meer, dan is niks meer gewoon en altijd. Dat vind ik zo erg giraf dat ik er wel om kan huilen.”
En mier huilde. Hij huilde heel zacht van binnen in zijn lijf en hij huilde heel erg hard van binnen in zijn lijf en hij huilde zacht en hard zodat je het niet alleen maar kon raden, maar ook horen.
Mier huilde en huilde.
Giraf stond heel stil heel dicht bij mier. Hij wist niet wat hij zeggen moest en daarom zei hij niks. Dat was precies genoeg.
Altijd ging ik toen ik klein was
BeantwoordenVerwijderenOp vakantie naar de zee
En we namen duizend spullen
Met ons mee.
Op een keertje zag ik iemand
Die ik nooit nog had gezien
Want soms kun je heel erg boffen
Het was Stien.
Stien was echt het aller leukste
Leuker dan de zee of ijs
Stien was echt het aller mooiste
Van de reis.
Zag je Stien dan zag je mij ook
Zag je mij dan zag je Stien
Altijd samen, altijd lachen,
Ik en Stien.
Later wilde ik haar schrijven
Maar ik wist geen stad, geen straat
Zodat ik nu in mijn eentje
Met Stien praat.
De nacht die mist de zon misschien
Maar ik Stien.
Kun je dan vriendschap kiezen? Ik weet het niet. Volgens mij overkomt het je als het je overkomt.
Groeten,
Co
LC
Ik kies patat met appelmoes
BeantwoordenVerwijderenIk kies een roze bril
Ik kies, ik kies, ik kies, ik kies,
Gewoonweg wat ik wil.
Maar jou mijn vriend, jou koos ik niet
Hoe kwam ik toch aan jou
Koos jij uit honderd mij misschien
Vertel het me maar gauw.
Ik kies een taart als ik verjaar
En jou voor op mijn feest
Hoe komt het dat we vrienden zijn
En ooit niet zijn geweest?
Zie daar ga ik weer, want kies je echt je vrienden en kies je er dan tevens voor om die ooit te gaan missen?
Of denk je zo stiekem weg (als je er al over denkt) dat die ander jou gaat missen voor jij hem?
Of, en dat lijkt me tamelijk redelijk, verwacht je gewoon dat iedereen er tegelijkertijd mee ophoudt zodat niemand niemand hoeft te missen?
Groeten,
Co
LC
“Kijk”, zei giraf.
BeantwoordenVerwijderen“Waar”,vroeg mier.
“Hier”, wees giraf.
“Wat is het?”, was mier benieuwd.
“Geen idee”, haalde giraf zijn schouders op.
“Vind je het mooi”, wilde mier weten.
“Ik weet niet”, zei giraf “maar ik ga het nog wel een poosje bewaren denk ik.”
Dat leek mier verstandig.
“Giraf”, vroeg mier de volgende dag boven op de heuvel “heb je het nog?”
Giraf begreep ogenblikkelijk waar mier het over had.
Hij keek naar de verre verte en toen naar mier.
“Om eerlijk te zijn, mier, het is weg.”
“Weg”, herhaalde mier met spijt in zijn stem.
“Weg”, bevestigde giraf.
Mier keek ook naar de verre verte en zweeg.
“Mis je het giraf”, vroeg hij, nadat hij genoeg verre verte gezien had voor die dag, voorzichtig voor het geval giraf ja zou zeggen.”
“Dat vroeg ik mezelf ook net af”, riep giraf verbouwereerd over zoveel toevalligheid.
Het is hier veel te mooi weer om almaar over missen te denken, maar hoe lekker ik ook in de zon een boek lees er is almaar een achtergrond ruis. En nu heb ik besloten dat ik vind, hoe mooi het ook lijkt en tevens diep droevig, ik het niet met het kind eens wil zijn.
Dat is veel beter voor mijn hart en bloedvaten verbeeld ik me.
Ben benieuwd hoe lang ik de ruis er onder kan houden. Lang hoop ik zonder enig gemis van mijn kant. Maar ja er is ook altijd nog een andere kant en daar kun je lelijk mee omhoog komen te zitten.
Vriendelijke groet,
Co
LC
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenLijkt mij een wijs besluit. Ben erg blij dat een verslagje als dit aanzet tot reflectie, nadenken, en wat dies meer zij. Maar evengoed kan het beter zijn om zo'n ruis er even onder te houden. Bij voorkeur bij mooi weer!
BeantwoordenVerwijderen