Wie schrijft, blijft, wie kan lezen, hoort erbij

'Hebban olla uogala nestas bigunnen hinase hic enda thu': de alleroudste ons bekende tekst in het Nederlands.

Op dit moment moet ik beroepsmatig veel schrijfwerk verrichten: gedichten, mini-essays, korte teksten, verslagen. Dus schrijf ik wat minder op het blog. Tsja. En waarover schrijf je dan op je blog? Over schrijven! Wat betekent schrijven voor mensen? Meestal dat er ook gelezen wordt.

Over lezen en schrijven filosofeerde ik met een klein groepje kleuters op het Mozaïek. Nog niet alle kinderen in de groep kunnen lezen. Zelf weet ik helemaal niet meer hoe het was om niet te kunnen lezen. De verschillen in de groep verrijken het gesprek; ook de kinderen die nu al lezen weten bijna niet meer hoe het was om niet-lezer te zijn! Een heleboel uitspraken uit het gesprek zetten aan het denken:
'Op school leer je meteen je naam schrijven. Om hem op je tekening te kunnen zetten.'

'Als je niet kan lezen en je kan wel schrijven, dan kan je wel een brief schrijven maar die kun je zelf niet lezen.'

'Als je één letter vergeet, is het toch een brief. Als iemand anders het kan lezen.'

'Als je niet leert lezen, word je geen moeder, je wordt niet ouder, je gaat niet meer dood! Want je blijft een baby.'

'Iedereen leert een keer lezen op school.'

'Als er een land was waar kinderen niet leerden lezen zou alles mis gaan.'

'Ja, je zou de weg niet meer kunnen vinden omdat nergens meer borden staan.'
Reacties welkom!
Op basisschool Het Mozaiek staat filosoferen al jaren op het programma. http://www.mozaiekdelft.nl