De afgelopen dagen was ik te gast bij de Lorentzschool in Leiden. Als onderdeel van het project 'Ontmoeten' filosofeerde ik er met zes groepen. Voor ieder gesprek was een bankje in de wijk het vertrekpunt. Bij de twee kleutergroepen die meededen was de bank op de speelplaats aanleiding voor een gesprek over samen en alleen. Alleen spelen is beter, vond een meisje, tenminste, als je wil dat niemand je lastig valt. Veel kinderen vonden dat spelen met z'n tweeën beter gaat dan alleen, en met z'n drieën nog beter. Enthousiast onderzochten ze - helemaal uit zichzelf! - verder hoe dat zou zijn, hoe is het als je het met z'n vieren doet, met z'n vijven, of met de hele groep, of met de hele wereld?? Dat bracht hen bij de vraag of je samen kunt spelen met iemand die je nog niet kent, iemand die je voor het eerst ontmoet. Sommige dachten van wel: gewoon beginnen... Anderen dachten dat je iemand toch eerst wel wat beter moet leren kennen. Als afronding was er een bijzondere tekenopdracht. In de middenbouwgroepen filosofeerden de kinderen over een bankje in de natuur. Wat is dat eigenlijk, natuur? Bomen, werd er gezegd, gras, vogels, mieren, maar ook een houten bankje, als dat niet in de fabriek is gemaakt maar van het hout uit het bos. Maar, zei een ander, dat klopt ook niet helemaal, want bomen groeien uit een zaadje en hebben blaadjes. Maar als er uit zo'n bank blaadjes zouden groeien?
Twee bovenbouwgroepen onderzochten wat ontmoeten eigenlijk is. In de ene groep ging het over de vraag of nieuwe mensen ontmoeten een soort ontdekken is, en in de andere groep over de vraag of je dieren kunt ontmoeten. 'Als je begrijpt wat je kat bedoelt, bijvoorbeeld als hij tussen jou en zijn etensbak heen en weer loopt, dan heb je contact. En als je contact kunt hebben, kun je een dier toch ook ontmoeten, of toch niet?' Het project krijgt nog een vervolg waarbij studenten van FOAM met de kinderen aan het werk gaan.
Op YouTube staan 6 korte filmpjes met fragmenten van de gesprekken:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten