Als nieuw

Hoeveel keer heb je dit nu al gedaan? In 2006 is het project gestart, sindsdien heb ik al talloze malen met groepen gefilosofeerd tijdens 'ik mis je zo'. De leerkracht die vandaag met zijn groep aanwezig is, is verrast: het project ziet er zo nieuw uit!

Geen groep, geen gesprek is hetzelfde, ook al staat overal hetzelfde thema centraal. Drieëntwintig kinderen zijn er vandaag. Veel meer jongens dan meisjes. Tijdens de rondleiding vragen ze honderduit: wat is dit, hoe gaat dat, mogen we hier ook nog even kijken. Tijdens de wandeling, tussen het kastanjes rapen en het luisteren naar rondleider Jan door tovert een meisje uit haar tas haar gedichtenschrift tevoorschijn. Ze laat me haar gedichten zien. Die hebben een prachtig ritme en veel eindrijm. Wat me raakt is haar blijheid om het dichten, en de thema's waarover ze schrijft: over een kopje thee, over terugkeren, over paardrijden. Dichten als dagboek, met zoveel oog voor het alledaagse, prachtig om te zien!
De jongens zijn druk met elkaar, ze duwen en trekken en roepen soms, zoals jongens in groep 8 doen. Tijdens het filosoferen laten ze ook een andere kant van zichzelf zien. Serieus gaan ze in op de vraag wat een begraafplaats zoals de Zuider betekent, met al die verschillende culturen. Een plek als deze zet je aan het denken, vinden ze. Dat er een aparte plek is voor de kindergrafjes, vinden ze bijzonder, maar wel onverwacht: je denkt niet zo vaak aan kinderen op een begraafplaats. Kinderen moeten eigenlijk gewoon blijven leven. En, zegt een jongen, door een eigen plek op een begraafplaats kun je iets terug doen voor degene die is overleden. Door het graf te verzorgen, of voor de familie: die steun je en geef je weer wat moed. En niet omdat dat jou dat van te voren is gevraagd, maar omdat je door zo'n plek op op de begraafplaats daar zelf over nadenkt.
Ieder gesprek is weer als nieuw. Dankjewel, groep 8!